پنج شنبه, 28 دی 1391 ساعت 03:30
عزیزه - استاد شهریاردان
استاد شهریار حیات یولداشین توپراغا تاپیشیراندان صونرا او رحمتلیک ایله بئله دردلشیر
نئجه کی کئچن گونلرده سایتیمزین «آنا دیلیمده» حصه سینده اشاره اولوندی، بوندان صونرا محتشم آذربایجان تورکجه سینده یازیلان نظم و نثردن پارچالار نقل اولوناجاق.
هله لیک بیر نئچه مدت «گوزل لرین آخیره قالمیشی» استاد شهریارین شعرلریندن پارچالار نقل اولاجاق. بو حصه ده استادین حیات یولداشی عزیزه خانیما یازدیغی نیسگیل لی غمنامه سین درج ائدیریک.
بو شعر ایگیرمی ایکی بیت دن تشکیل اولان اون بیر هجالی غم نامه نین تورکجه سین و اوندان صونرا بو شعرین فارسجا ترجمه سین تقدیم ائدیریک.
عزیزه
غمینامه ایست در شرح درگذشت ناگهانی همسر شاعر، در برابر چشمان وی که ناگهان افتاده چشم می بندد و باز نمی کند. خواندن این شعر با آگاهی از وضع خانوادگی شاعر هر دل با احساسی را به درد می آورد. در غربت تهران و یک آپارتمان اجاره ای با سه فرزند و درآمدی بسیار ناچیز و غیرت و استغنایی عارفانه به بلندای کوه سهند، پشت شاعر را خم می کند و او را به ناله وا می دارد که 22 بیت شعر و سوگنامه 11 هجایی به شرح زیر می نویسد.
عزیزه
نه ظریف بیر گلین، عزیزه! سنی، عزیزه! خداوند تو را عروسی ظریف و،
منه لاییق تاری یاراتمیشدی. شایسته برای من آفریده بود.
بیر ظریف روحه بیر ظریف جیسمی، برای روحی لطیف، جسمی ظریف را با توانایی،
ازدواج قدرتیله قاتمیشدی. و به آیین الهی ازدواج، در هم آمیخته بود.
عشقیمین بولبولو، سنی توتموش، بلبل عشق من، تو را گرفته،
هر نه دو نیاده گول وار، آتمیشدی. همه گل های جهان را به دور انداخته بود.
سانکی دوستاق ایکن، من آزادایدیم، گویی در زندان زندگی من آزاد بودم،
ائله عشقین منی یاهاتمیشدی. آن چنان که عشق تو مرا فرا گرفته بود.
سئودیگیم سانکی هم نفس اولالی، گویی محبوب من که همدم من بود!
قفسیمدن منی چیخارتمیشدی. مرا از قفس آزاد کرده بود.
جنت ائتمیش منیم جهنمیمی، جهنم زندگی را برایم بهشت و،
یانماسین، یاخماسین آزاتمیشدی. سوز و ساز آن را برای من هموار کرده بود.
قاراگون قارغاسی قوناندا، منیم،تیره بختی؛ همچون کلاغی سیاه بر بام من نشست و،
آغ گونوم وارسادا، قاراتمیشدی. اندک روشنایی زندگی ام را سیاه کرد.
آدی باتمیش اجل گلنده بیزه، اجل –که نامش مباد –وقتی به خانۀ من آمد،
من آییم چیخدی گون ده باتمیشدی. ماه من به پایان رسید، خورشید هم غروب کرده بود.
سارالیب گون، شافاقدا قان چاناغین، خورشید رنگ پریده از ترس دستش لرزیده و،
قورخودان تیتره ییب، جالاتمیشدی. جام خونین اش در شفق ریخته بود.
قارابایقوش، چالاندا آغ قوشومو، وقتی که جغد سیاه، پرندۀ سفیدم را چنگ زد،
زعفران تک منی ساراتمیشدی. رنگ مرا هم چون زعفران زرد کرده بود.
کورقضا اوز یولون گئدن وقته، قضای کور، هنگامی که در راه خود گام برمیداشت،
چاره نین یوللارین داراتمیشدی. همۀ راه های چاره را بسته بود.
نه قدر اوغدوم آچمادین گوزووی، هر چه نالیدم و کوشیدم چشمانت را باز نکردی،
گؤز سکوت ابدله یاتمیشدی. چشمان تو در سکوت به خواب ابدی رفته بود.
او آلاگوز اویانمادی کی منیم، آن چشم درشت و خاکستری تو هرگز باز نشد در حال که،
بختیمی مین کره اویاتمیشدی. بارها و بارها بخت مرا از خواب بیدار کرده بود.
داها کیپریکلرین اولوب نئشتر، این جا بود که مژه هایت نیشتر شد و،
یارامین کوزمه سین قاناتمیشدی. سر زخم های مرا باز و خونین کرد.
سن، نه یاخشی ائشیتمه دین بالالار، و چه قدر خوب بود که تو نشنیدی هنگامی که،
آنا، وای ناله سین اوجاتمیشدی. نالۀ «ای وای مادرم» از سوی بچه ها بلند شده بود.
سنی وئردیم بهشت زهرایه، عزیزه! وقتی که تو را به «بهشت زهرا» می سپردم،
منه مولالین اوزاتمیشدی. گوئیا مولایم دست به سوی من دراز کرده بود.
اورگی دوغرانان آنان مله دی، مادر خونین دلت مویه می کرد،
دونیا زهرین اونا یالاتمیشدی. در حالیکه دنیا جام، زهر را در کامش ریخته بود.
سن باهار ائتدیگین چمنده، خزان، در چمنی که تو بهار کرده بودی، خزان آمد و،
هرنه گول، غنچه وار سوزاتمیشدی. هر چه گل و غنچه بود همه را پژمرده کرد و بر خاک ریخت.
نه یامان یئرده کوچدو کروانیمیز؟ کاروان ما عجب بد جایی کوچ کرده بود،
نه یئیین یوک، یاپین داچاتمیشدی. و چقدر با شتاب بار و بنۀ خود را بسته بود!
قیرخا سن یئتمه دین، جوان گئتدین، تو هنوز به چهل نرسیده در جوانی رفتی،
من گئده ایدیم کی یئددیم آتمیشدی. ای کاش من میرفتم که هفتسال از شصت سالگی‌ام گذشته بود.
قوجا وقتیمده بو قارا بختیم، اکنون می بینم که بخت سیاهم در سر پیری،
منی قول تک بلایه ساتمیشدی. مرا چون برده ای به بلاها فروخته است.
منتشرشده در
آنادیلیمده
آخرین‌ها از Super User
- درگذشت احياگر موسيقي «فلك» ، صفحه اول روزنامه اعتماد 1402/12/2
- بعثت شادابي حيات - صفحه اول روزنامه اعتماد 1402/11/18
- حضور در تئاتر لیلی و مجنون در تالار وحدت ؛ نمایشی از یعقوب صدیق جمالی
- عکس خوانی دکتر شعردوست (دیپلمات سابق و پژوهشگر آسیای میانه و قفقاز)
- بزرگداشت هشتادوچهارمین سالگرد تولد استاد ساوالان
